ഇന്നലെ
കലാലയത്തില് നിന്നും ഞങ്ങളെ യാത്രയയക്കുന്ന ചടങ്ങ് വളരെ ഭംഗിയായി ഞങ്ങളുടെ അനിയന്മാരും
അനിയത്തിമാരും നടത്തി.. ഒരു നിമിഷം
പൂമൊട്ട് ചിന്തിച്ചു പോയത് ചിരിക്കണോ കരയണോ
എന്നായിരുന്നു ....നീണ്ട മൂന്നു വര്ഷം.. അല്ല.... അതൊരു ചുരുങ്ങിയ
കാലയലവാണന്നു തോന്നുന്നു ഇപ്പോള്.. , എങ്കിലും അത്ര കാലം ഈ കലാലയത്തില്
സുഗന്ധം പരത്താന് പ്രയത്നിച്ച ഈ പൂക്കള് അവിടെ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുകയാണ് ..
ഇന്നലെയും പ്രഭാതം സുന്ദരമായിരുന്നു... തലേന്ന് മുഴുവന്
ഉറക്കവും ഓര്മകള്ക്ക് കൊടുത്തതിനാലാവണം അല്പം
ക്ഷീണമുണ്ടായിരുന്നു ശരീരത്തിന്... നേരത്തെ എത്തണമെന്ന് മനസ്സില് ഉറപ്പിചിരുന്നെങ്കിലും , എന്തോ അതിഷ്ടപ്പെടാത്തതിനാലാവണം മഴ തിമര്ത്തു
പെയ്യുകയായിരുന്നു... ഒടുവില് വിധിയെ
ശപിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്
സ്വയം സമാധാനിച്ചു മഴ അല്പം വഴി തന്നപ്പോള്
പിന്നെ... ഒട്ടും താമസിച്ചില്ല.. കലാലയത്തിന്റെ പടിക്കല്
ഞാന് ഓടിയെത്തി.. എല്ലാവരുടെ മുഖത്തും ഒരു
അപരിചിതത്വം എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു.. എന്നാല് എന്റെ കലാലയവും ആ
അരമതിലും എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരി പൊഴിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി.. കൂട്ടുകാരെല്ലാം
ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സ്വാഗതം പറഞ്ഞു. ഞാനും ഒരു ചെറു
പുഞ്ചിരിയോടെ അവരുടെ ഇടയിലേക്ക് നീങ്ങി.. പലരുടെയും മുഖത്ത് ഉത്ഖണ്ടയുടെ
നിഴലുകള് കാണാം.. അടുത്ത
കലാലയത്തില് പലരും സ്ഥാനം പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞു.. അവരോടൊത്ത് ഭാവിയെപ്പറ്റി ആശങ്കകള് പങ്കു വെച്ച കുറെ നിമിഷങ്ങള്... അതിനു ശേഷം ഫിസിക്സ് ലൈബ്രറിയിലെ ഇരുണ്ട വെളിച്ചത്തില് ഞങ്ങള്ക്കായി ഒരുക്കിയ സ്ഥലത്തേക്ക് ഒരു
കയ്യടിയുടെ അകമ്പടിയോടെ ...
ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട് ആ ഇടുങ്ങിയ
ചുമരുകള്ക്കുള്ളില് പുസ്തകക്കെട്ടുകള്ക്കിടയില് വീണ്ടും കുറച്ചു നേരം
ഇരിക്കാനായത് എന്നെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു.. ടീചെര്സ് എല്ലാവരും എത്തി.. ഉണ്ണികൃഷ്ണനും മീരയും ചേര്ന്ന്
എല്ലാവര്ക്കും സ്വാഗതം ആശംസിച്ചു... പിന്നെ അഭിപ്രായ പ്രകടനങ്ങള്... വിധ്യാര്തികള് എന്ന
വാക്കിനു ഞങ്ങള് മാത്രികകളാണ്
എന്ന അഭിപ്രായം മനസ്സിനെ ഏറെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു... എല്ലാം സശ്രദ്ധം കേട്ട ശേഷം പഴയ ഓര്മ്മകള് അയവിറക്കാന് ഞാന് തന്നെ നിര്മ്മിച്ച
ഒരു ആല്ബം പ്രധര്ശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു..
ആല്ബം എന്ന് പറഞ്ഞാല്
കുറെ നല്ല ചിത്രങ്ങള്... പഴയ ഓര്മകളിലേക്ക്
ഒരിക്കല് കൂടി ഒരെത്തി നോട്ടം ഒരു ..ഫ്ലാഷ് ബാക്ക്... അതിനു ശേഷം ഭക്ഷണം.. വീണ്ടും അനുഭവങ്ങളുടെ പുസ്തകം തുറക്കുകയായി... ആരുടേയും മുഖത്ത് സങ്കടം
നിഴലിചിരുന്നില്ല എന്നത് എന്നെ ഒട്ടും
അത്ബുതപ്പെടുതിയില്ല. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളോടെ യാത്ര ചോദിച്ചിരുന്ന തലമുറയല്ല
ഇത്.. പകരം ഫെസ്ബുകില് കാണാം
എന്നും പറഞ്ഞു കൈ
കൊടുത്തു പിരിയുന്നവര്... അവസരം എന്നെയും
തേടിയെത്തി.. അവ്യക്തമായി എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ഞാന്
അവസാനിപ്പിച്ചു ..
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം കൂടി ശ്രീകൃഷ്ണയിലെ
കാമ്പസില് ചുറ്റി നടന്നു യാത്ര തിരിച്ചു.. ഇനി ഒരു
മടക്കയാത്ര ഇല്ല... കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞാലും പൂക്കളെത്ര കൊഴിഞ്ഞാലും ഇനി ഒരു പുനര്ജന്മത്തിലല്ലാതെ ഈ
കലാലയത്തിന്റെ സുഗന്ധം ഇത് പോലെ ആസ്വധിക്കനാവില്ല.. ... പലപ്പോഴും അത്ഭുതം
തോന്നാറുണ്ട്.. ഞങ്ങള്ക്കെങ്ങനെ
പിരിയാന് കഴിഞ്ഞു എന്നോര്ത്ത്.. കാലം അതിന്റെ വിക്രിതികള്
തുടര്ന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു.. കാരിരുമ്പിന്റെ മനസ്സുമായി ..
No comments:
Post a Comment
എന്റെ ഭ്രാന്തന് പോസ്റ്റുകള് വായിച്ചല്ലോ.... ??? ഇനി നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്,
അത് എന്ത് തന്നെ ആയാലും താഴെ കുറിക്കൂ... ഈ പൂമൊട്ട് വാടാതിരിക്കാന് നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങള് കൂടിയേ തീരൂ ......
എഴുതാതെ പോകരുത് ട്ടോ....!!